Geceleyin karanlığın içinde patlayan narları toplardı karım, kaşları yoktu, ben çizdim, gülümserdi, hızlı hızlı uyurduk, hızlı hızlı sevişirdik (oysa her şey geç kalmaktır) Kilisenin bahçesinde patlayıp saçılan ne varsa toplarken kayboldu. Kaşlarını da aldı gitti. Ben çizmiştim aslında. Belki bir nar ağacıdır şimdi. Belki değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder